In deze vorm van zeer oud eiken, afkomstig uit de Martinikerk te Groningen en Fins graniet, zijn twee gegevens verenigd die tezamen refereren aan de vorm van een kaars. Enerzijds is dat een vallende figuur ten teken van de vergankelijkheid van het menselijk bestaan, anderzijds een abstrakte vorm in graniet als teken van onuitsprekelijke bestendigheid. Het bestendige voedt het vergankelijke zoals een kaars de voeding is voor de vlam, een bron van licht en warmte. Hiermee krijgt door de plaats van het beeld, een crematorium een zinvolle symboliek gestalte.