Ooit waren de karakteristieke torens van Weiwerd en Heveskes een markant oriëntatiepunt. Binnen het specifieke stratenplan rond de wierde, en de vele door hun bouwstijl kenmerkende woningen en boerderijen vormde de kerk, met zijn toren en kerkhof het middelpunt van het dorp. Door die positie had het geheel daarom voor iedereen een persoonlijke betekenis, die kan variëren van een beeldbepalende vorm tot een meer persoonlijke betekenis qua inhoud. Het verdwijnen van deze dorpen en torens is alsof men iets wil uitwissen wat blijvend lijkt voor velen. Het is daarom dat ik met de torenspitsen dat wil verwoorden, wat als een vreemd lichaam in de economische groei zichtbaar blijft. Deze groei heb ik weergegeven door twee sprietachtige vormen van roodkoper. Zij omvatten de torens als iets onlosmakelijks. Het beeld verwoordt daarmee niet slechts in historisch opzicht de herinnering aan opbouw. Het verwijst tevens naar de essentie van groei: de eeuwige verwisseling van het tijdelijke. Als locatie voor de beide werken is de keuze van het kerkhof c.q. de nabijheid hiervan in overeenstemming met de aan deze betekenis gerelateerde gedachte.

VERLOREN TOREN.

Bouwend aan een perspectief

Verloor de horizon een toren

Iets blijft zichtbaar:

Groei verwisselt eeuwig

Het tijdelijke.